پرستو مهاجر

الله اکبر ! سر نماز هم بعضی دست بردار نبودند

به محض اینکه قامت می بستی و دستت از دنیا کوتاه می شد

و نه راه پس داشتی نه را پیش ، پچ پچ کردن ها شروع می شد.

مثلاً می خواستند طوری حرف بزنند

که معصیت هم نکرده باشند و اگر بعد از نماز اعتراض کردی ،

بگویند که ما با تو نبودیم !

اما مگر می شد با آن تکه ها که می آمدند.

آدم حواسش جمع نماز باشد ؟

مثلاً یکی می گفت :

« واقعاً این که نماز معراج مؤمن است این نماز ها را می گویند ،

نه نماز من و تو را .»

دیگری پی حرفهایش را می گرفت که :

« من حاضرم هر چی عملیات رفتم بدهم

دو رکعت نمازش را بگیرم .»

و سومی : « مگر می دهد پسر ؟ »

و از این قماش حرفها .

و اگر تبسمی گوشه لبمان می نشست

بنا می کردند به تفسیر کردن :

"ببین !     ببین !       الان ملائکه دارند غلغلکش می دهند ."

و اینجا بود که دیگر نمی توانستیم جلو خودمان را بگیریم

و لبخند تبدیل به خنده می شد ،

خصوصاً آنجا که می گفتند :

"مگر ملائکه نامحرم نیستند ؟"

و خودشان جواب می دادند :

"خوب لابد با دستکش غلغلک می دهند ."

به قلم شهید نعمت الله فرج اللهی از لشکر 7 ولی عصر