اقای زرو شهید شد
فقط یک کمی بیشتر از بقیه شوخی می‌کرد.
نه اینکه مایه تمسخر دیگران شود، که‌اصلاً این حرف ها توی جبهه معنا نداشت.
سعی می‌کرد دل مؤمنان خدا را شادکند.
از روزی که آمد، اتفاقات عجیبی در اردوگاه تخریب افتاد.
لباس های نیروها که خاکی بود و در کنار ساکهای شان افتاده بود،
شبانه شسته می‌شد وصبح روی طناب وسط اردوگاه خشک شده بود.
ظرف غذای بچه‌ها هر دو، سه تا دسته، نیمه‌های شب خود به خود شسته می‌شد.
هر پوتینی که شب‌بیرون از چادر می‌ماند، صبح واکس خورده و برّاق جلوی چادر قرار داشت...
او که از همه کوچکتر و شوختر بود،
وقتی این اتفاقات جالب را می‌دید، می‌خندید و می‌گفت:
" بابا این کیه که شب ها زورو بازی در می‌آره و لباس بچه‌ها و ظرف غذا را می‌شوره؟"
و گاهی هم می‌گفت:
"آقای زورو، لطف کنه و امشب لباس های منم بشوره وپوتین هام رو هم واکس بزنه."
بعد از عملیات، وقتی "علی قزلباش" شهید شد،
یکی از بچه‌ها با گریه گفت:
" بچه‌ها یادتونه چقدر قزلباش زوروی گردان رو مسخره می‌کرد؟
زورو خودش بود و به من قسم داده بود که به کسی نگم."
زمین چقدر حقیر است، آی خاکی ها...