پرستو مهاجر

باز به سمت دل ما آمدی

موجی و از بحر بلا آمدی

سوی نفس‌های دل تشنه‌ام

با عطش کرب و بلا آمدی

دست زجان شستی و سر داده‌ای

هیچ نبودت که به پا آمدی

بال و پرت سوخت کجا بوده‌ای

آتش خاموش کجا آمدی

آمدی و سوخته‌تر شد دلم

شلعه‌ی خورشید چرا آمدی

بغض خزان دیده بریز از گلو

حال که در شور و نوا آمدی

مثل تو ای مرغ سبک بال عشق

زد پر و بال آینه تا آمدی

هر ورق برگ گلت یک طرف

از چه چنین جداجدا آمدی

گام نهادی به حریم « خلیل »

یا ز گذرگاه « منا » آمدی

عطر خدا داشت پلاکت هنوز

یاسی و از عرش خدا آمدی