«بدو! تقی بدو!»
بدون این که فکر کنم می
دوم.
«بدو» در سفرهای رهبری معنی مشخصی دارد.
یعنی که رهبر سرزده به منزل شهیدی می روند.
یعنی یکی از ضبط ها باطری
اش نیست و دیگری، خودش.
یعنی یکی بدود دنبال ضبط
صوت، یکی بدود دنبال خرید باطری و خودم هم دنبال دفترچه و خودکار.
یعنی مسئول صوت در بازار
در حال تولید گزارش است و باید از وسط راه همراهمان شود .
«بدو» یعنی قبل از رسیدن
باطری و ضبط، با همان ضبط نیم باطری حرکت کنیم؛
و در نهایت، «بدو» یعنی
که بازدید آقا از خانه اول تمام شده و ما باید خودمان را به خانه دوم برسانیم.
خانه شهیدان رضوان مدنی
خانه حسابی شلوغ است. یکی از اعضای خانواده زنگ زده به بقیه بچه ها که
فوری خودتان را برسانید مادرتان با شما کار دارد. آن ها هم ظرف چند دقیقه با آژانس
آمده اند و حالا فهمیده اند میزبان رهبرند. پدر، مدال ایثارش را روی کتش نصب کرده.
همان مدالی که با چند سکه طلا از رئیس جمهور دریافت کرده. همان مدالی که به خاطر پیام
رهبر انقلاب درباره مردم غزه، حالا تنهاست و سکه های همراهش هدیه شده اند به غزه.
همه دیوارهای خانه پر است از تابلوی قرآن، عکس شهدا، وصیت نامه، تقدیرنامه
، چفیه، پلاک و... خلاصه هرچیزی که نشانی از ایام جنگ داشته باشد. حتی دیوارهای آشپزخانه.
بالاخره وقتی از خانواده ای سه پسر و یک دامادش (آن هم پسرعمه همین شهدا) شهید شده
باشد، پسر دیگر و پدر هم پای ثابت جبهه باشند، عجیب نیست که تمام فضای خانه بوی شهادت
بدهد.
روی قاب عکس امام رحمت
الله یک نوار مشکی زده اند که دیگر رنگ و رویش رفته است؛ درست مثل رنگ و روی خیلی از
قاب ها و عکس ها. اما خیلی از تزئینات اطراف قاب تازه است، انگار که داغ شهیدان قرار
نیست حالاحالاها از دل این پدر مادر برود.
«حسن» در کربلای 5 شهید شده و «هاشم» قبل از او در میمک. جسد هاشم را هنوز برنگردانده
اند. «حشمت الله» و «مسعود امیری» هم در عملیات مرصاد. عکس هایشان را در دیدار رهبری
با خانواده شهدا و ایثارگران استان دیده بودم.
اذان مغرب بوده که از طرف ستاد سفر رهبری زنگ زده اند که می خواهیم بیاییم
برای مصاحبه.
بعد هم که آمده اند، گفته اند به بچه ها خبر دهید بیایند، چند دقیقه دیگر
آقا می آیند خانه تان.
مشغول مصاحبه هستم که آقا می رسند.
پدر شهید از خوشحالی به
سجده می افتد و مادر شهید از خوشحالی بی اختیار دست می زند و خودش را به رهبر می رساند
و عبایش را می بوسد: «خیلی خوش آمدی آقا! قدم به چشممان گذاشتی. الهی فدات بشم آقا.
ای عزیز دلم. ای گلم...»
بقیه هم می زنند زیر گریه و یکی یکی جلو می آیند برای سلام و علیک.
دختربچه ای با چادر سفید جشن تکلیفش که چند گل هم به آن سنجاق شده جلو
می آید و می گوید: «رهبرا! به بیت الاحزان شهدا خوش آمدی.»
پدر همین طور پشت سر هم خدا را شکر می کند و مادر می گوید همه بچه هایم
فدای سرتان.
«حسین» برادر بزرگ شهیدان تعریف می کند که حشمت الله طراح موشک بوده و به خاطر
همین تخصصش هم «ممنوع الجبهه». اما در جریان عملیات مرصاد طاقت نمی آورد: «دشمن تا
کرمانشاه اومده. من چرا باید زنده بمانم؟» و 2 روز مرخصی می گیرد و می رود جبهه. وقتی
2ساعت مانده بوده به پایان مرخصی، از فرماندهش اجازه می گیرد و می رود چند منافق دیگر
را هم به درک واصل می کند و در همان ماموریت آخر، مرخصی دنیایی اش تمام می شود.
مسعود امیری، داماد خانواده هم در همان عملیات شهید می شود.
حسین که همان فرمانده برادر بوده، به پدر می گوید حاج مسعود زخمی شده.
می پرسد چه شده؟
می گوید دستش قطع شده.
می پرسند حالا کجاست؟
می گوید پیش خدا.
پدر می گوید شهید شد؟ باید
به خواهر و عمه ات خبر بدهیم.
حسین می گوید حاج حشمت هم زخمی شده، البته فقط یک زخم کوچک.
پدر می پرسد او حالا کجاست؟
می گوید پیش حاج مسعود.
و پدر می گوید او هم شهید
شد؟
بعد دست هایش را بالا برد
و گفت: «خدایا! از خودت گرفتم و به خودت پس دادم. فدای امام حسین. فدای امام»
و بعد رفتند که خبر را به مادر و خواهر و عمه بدهند.
مادر بغضش را می خورد و حرف های پسرش را ادامه می دهد: «اون پسر کوچیکم
می گفت تو مادر خوبی هستی. دعا می کنی، چهارتا پسرت می ره جبهه سالم برمی گرده. اگه
دعا کنی ما یکی مان شهید شویم، دست مان را این طوری می گیریم، تا تو نیای بهشت، ما
نمی ریم.» و دستش را به احترام باز می کند تا معلوم شود پسرش چه می گفته.
بعد، از حشمتش می گوید
که همیشه می گفته من مانده ام برای آخر آخر :«حاجی آقا! آخر آخر 48 ساعت مرخصی گرفت
و رفت و شهید شد.»
حسین که اینها را تعریف می کند، بغض مادر می ترکد و چشم پدر، تر می شود.
آقا که انگار خاطرات نه چندان دورشان زنده شده، با لبخند آنها را دلداری
می دهند:
«اینها ذخایر شمایند. هم برای شما در آخرت و هم برای ملت ما. مجاهدت آنها و
صبر شما کشور ما را قوی کرده.»
جالب آن که آقا می گویند: «در گلزار شهدای کرمانشاه به دنبال مزار شهدای
شما گشتم اما به خاطر شلوغ شدن نتوانستم پیدایشان کنم. اگر شلوغ نمی شد، حتما می گشتم
تا پیدا کنم.» و بعد حرفشان را این طور کامل می کنند:
«ما افتخار می کنیم به شما و فرزندانتان.»
دختر خانواده، که هم خواهر شهید است و هم همسر شهید و حالا از شدت گریه
صدایش گرفته، به رهبر می گویدپسرش فقط روز استقبال در کرمانشاه بوده و به خاطر ماموریتی
از کرمانشاه رفته، اما قبل از رفتن به مادرش سپرده که اگر رهبر به خانه شان آمدند،
چفیه آقا را بگیرد.
آقا هم چفیه را به او می دهند و او چفیه را به صورت خودش و سایر نوه ها
می کشد.
پدر شهدا که حالا رعشه
دستش بیشتر نمایان شده، چفیه روی دوش خودش را به رهبر می دهد برای تبرک و از آقا می
خواهد دستی روی چشمان بیمارش بکشند.
آقا می گویند «همین که شما چفیه را روی گردن انداخته اید، تبرک شده. ما
باید متبرک شویم با این چفیه.»
بعد چفیه را به صورت خودشان می کشند و دعایی به چفیه می خوانند و دستشان
را روی چشم پدر می گذارند و دعایی هم به چشم ها.
آقا اجازه مرخصی می گیرد اما مادر می گوید: «حاج آقا یه چایی ما را هم
نمی خورید؟»
رهبر هم با لبخند جواب
می دهد: «خب بیارید. چرا نیاوردید.»
و مادر با ذوق می رود توی آشپزخانه و یک سینی چای می آورد و بین میهمانان
پخش می کند. یک سینی میوه هم می آورد برای تبرک کردن.
در همین مدت چند نفر از خانواده زرنگی می کنند و از آقا می خواهند که قرآنی
به یادگار بگیرند.
بالاخره وقت خداحافظی می رسد.
هق هق گریه توی اتاق گره می خورد به فریاد صلوات و شعارهای توی کوچه.
توی کوچه مردم مطلع شده
اند و تجمع کرده اند. انگار توی کرمانشاه چشم و گوش همه تیز شده، به خصوص که رهبر چند
روز پیش به خانه شهیدی در همین کوچه آمده بودند. احتمالا حدس می زدند که رهبر به منزل
4 شهید هم خواهند آمد.
همان جلوی در، دختر جوانی
همین طور که اشک می ریزد بلند می گوید: «آقا جون! هزارتا صلوات نذر کرده بودم که شما
رو ببینم. این لباس بابامه. شهید شده. آقا تبرکش کنید. بعد از هفت سال این پیرهنش رو
برام آوردن...» و گریه امانش نمی دهد.
رهبر از محافظ ها می خواهد که لباس را بیاورند و دعایی بر آن می خوانند
و می گویند: «من تبرک می شم با این».
دختر لباس را می گیرد و نذرش را با اولین صلوات شروع می کند، اما به خاطر
گریه نفسش می گیرد و نمی تواند ادامه دهد و فقط زیرلب می گوید خدایا شکرت.
نوبت خداحافظی به کوچه ای ها هم می رسد.
ولی آنها از کوچه دل نمی کنند. انگار هنوز ته دلشان باور نمی کنند آقا
رفته اند.
بعضی ها خودشان را با آژانس
رسانده بودند.
خیلی ها اشک می ریزند که نتوانستند آقا را ببینند یا با او حرف بزنند.
باورم نمی شد به این سرعت خبر توی محله و اطرافش پیچیده باشد و مردم حتی
محل دیدار را هم فهمیده باشند.
می رویم برای خداحافظی با خانواده شهید.
توی حیاط، پدر شهید کمی از خاطراتش برایمان می گوید و شعری را که برای
آمدن آقا گفته برایمان می خواند.
آخر سر هم به من و همکارم
و مسئولی که خبر آمدن آقا را داده بود، نفری 2000 تومان به عنوان تبرک می دهد.
عجب مهمان نوازانی هستن این کرمانشاهی ها.
آماده بازگشت می شویم که یک سمند جلوی پایمان ترمز می کند:
«ببخشید. آقا اینجان؟»
