پرستو مهاجر

نمیدانم چگونه وصف کنم لحظاتی را که در کنار عاشقانت بر من میگذشت.

آنهایی که برای یک نماز جماعت در صحن و سرای پاک و مقدست سر از پا نمیشناختند.

آنهایی که وقتی میشنیدند که نمیتوانند نماز را در جوار حریم تو اقامه کنند بغض گلویشان را میفشرد.

آنهایی که با عشق و تواضعی بی مثل تعداد اندک غذاهای هدیه شده از مهمانسرایت را بین هم تقسیم میکردند.

آنهایی که میدیدم  دعاهایشان تا عرش کبریایی خداوند بالا میرود.

و من،همسایه ات،همان که بی معرفتی سر تا پایم را فرا گرفته است با دیدنشان به حال خودم تاسف میخوردم.

من که کوله بار گناهانم آنقدر سنگین شده است ،

که توان پیمودن راه نیم ساعته تا حریمت را نیز از من  سلب کرده است.

خوشا به حالشان که صدای اجابت آرزوهایشان را شنیدند.

خوشا به حالشان که با دعوت شدن به بارگاهت صدایی اطمینان بخش در درونشان ندا میدهد که بخشیده شده اید.

خوشا به حالشان که با دیدن گنبد طلایی ات اشک از دیدگانشان جاری میشود.

خوشا به حالشان که دلشان را به پنجره فولادت گره میزنند و خودشان میروند به شهر و دیارشان.

و من نمیدانم در کنار این فرشته های بارگاهت چه جایگاهی داشتم؟!

چه حاجت ها و  آرزو ها که باخود به پیشگاهت آورده بودند به امید تحقق.

چه التماس دعا ها که در کوله بارشان همراه شده بود .

بعضی هایشان با دیدن گنبد و بارگاهت با افتخاری همراه با غرور با دوستان و آشنایانشان تماس برقرار میکردند،

تا آن ها هم بتوانند حتی شده از پس کیلومتر ها مسافت سلامی به پیشگاهت هدیه کنند.

هنگامی که آماده میشدند تا راهی حریمت شوند با افتخار من هم التماس دعایی میگفتم،

 تا شاید به دعای این فرشته های زمینی چیزی هم نصیب من رو سیاه شود.

اما سخت ترین لحظه برایم لحظه ی وداع با میهمانهایت بود.

لحظه ای که تک تکشان میسپردند که هر زمان که مهمانت شدم سلام آنها را هم به شما برسانم .

اما آخر من رو سیاه چگونه میتوانم سلام فرشته های عاشقت را به پیشگاهت برسانم؟!

مگر این که تو با مهربانی ات  در کوله بارم به جای گناهان، سلام های پاک و خالصانه ی دوست دارانت را ببینی.

ای کاش در میان سلام هایی که برایت به همراه می آورم سلام من را هم پذیرا باشی!