پرستو مهاجر

محرم که می‌آید؛
دلت را با خودش می‌برد.

می‌برد و آن را منزه می‌کند، از زنگارهای روزگار.
می‌شوید، عطرآگین می‌کند، صیقل می‌دهد، پاک می‌کند.

محرم که می‌آید؛
دل‌ها خدایی می‌شود،
چشم‌ها هم…

و آن را دلیلی نیست، به جز معجزه‌ی خون خدا.
خونی که شراره‌های آن، تا قیام قیامت در دل ظلم‌ستیزان می‌جوشد.